KAO...

KAO...

Kao oznojena krv,

kao skamenjena suza

koja pada u suze,

kao sleđena vatra

u umirućem telu,

kao padobran za dušu...

Kao hod unazad

u metafori života,

srcem rađena oporuka

kao poruka,

kao misaona svetlost,

kao milosrđe za hranom.

Kao rana na so,

kao vajanje vode

dahom smrznute varke,

kao osmeh plakanja,

kao traženje majke

u zao čas rađanja,

kao boja dima u magli

iza ostavljenih otisaka,

kao bojenje pogleda rđom,

u prahu hrvanja

sa sobom samim...

Iz zbirke: Sveopšte svega u ničemu ništa. Bojan Đorđević