Nemanja Dragaš: TIHA SOBA

 

ti si obučeno u vatru

naličje tuđe strane sobe

 

lusteri su minđuše salonaca

razdevenih pred gostima

izvini, oče

 

uši negluvi strah od visine

 

zašto je ovo baš tu

a ti na otvorenom moru

boliš rese

 

zašto dok visim

ne mislim plamen

zato što gorim

u goloj vodi

 

prvi put poslednji put

stena je smrskala val

 

u žalosti moj vrat

nariče buku u sebe

tiha je soba

 

Dragaš najmlađi učesnik "50. Književnih susreta na Kozari"

"Кnjiževni susreti na Кozari" su jedna od najvećih i najstarijih književnih manifestacija u Republici Srpskoj i Bosni i Hercegovini. Prvi Susreti, pod nazivom Skup mladih pisaca Bosne i Hercegovine „Кozara 64“ održani su od 21. do 28. jula 1964. godine na Mrakovici. Zbog pauze od 1992. do 2001. godine, Susreti se ove godine održavaju po 50. put. 

Gosti jubilarnih "50. Književnih susreta na Kozari", bili su renomirani književnici Milosav Tešić, Nenad Grujičić, Zdravko Miovčić, Slađana Šimrak, Nemanja Dragaš i Slađana Milenković.

Od 1964. godine do danas, Кnjiževne susrete na Кozari karakterišu tri perioda koji se razlikuju i po obliku organizovanja i po koncepciji. 

U periodu od 1964. do 1973. godine  na Кozari su se okupljali mladi pisci i Susreti su nosili naziv Skup mladih pisaca BIH „Кozara“; od 1974. do 1992. godine na Кozaru dolaze najeminentniji pisci tadašnje Jugoslavije i Susreti su se održavali pod nazivom Susret književnika Jugoslavije na Кozari.

Od 2001. godine, Susreti dobijaju naziv Кnjiževni susreti na Кozari i  okupljaju književne stvaraoce srpskog jezičkog područja. Od 1978. godine Susreti dodeljuju književnu nagradu „Skender Кulenović“ ,a od 2002. dodeljuje se i „Кnjiževni venac Кozare“ za životno delo. Prvi dobitnik nagrade „Skender Кulenović“ je Branko Ćopić, a „Кnjiževnog venca Кozare“ - Stevan Raičković. 

Nemanja Dragaš, Kozara 2022.

 

Izvor: www.knjizevnisusretinakozari.com

Dragaš: Hrabrost, kada me čitaš naopako

 u bolesti, način na koji telo misli je surov.

dečak postavlja pitanje – gde su mi ruke, mama?

mama se smeje vetrom iz grotla, grlom u okovu – evo ti

ima li ičeg strašnijeg od tebe ozbiljnog, tata?

- da, medved je upao u klopku, čuješ li ga?

mislio sam da je to pas opet dovukao moju kost.

(šesnaest sekundi niko nikome ništa)

mama postavlje pitanje – boli li opet ono?

dečak se greje suncem iz ognjišta, pa kroz oči

- možemo li se tako igrati jednom kad porastem?